BEKLENEN

Çiçeklerim soldu,
sensiz,
ne güneş o eski güneş,
ne yağmur eskisi gibi,
ne de ben.

Sensizdim ben,
yıllar olmuş.
Varlığını,
gelişini beklerken,
beklerken seni,
gözlerini,
unutmuşum kendimi.

O kadar alışmışım ki,
sensiz olmaya.
Kıyamet gibi,
kaçınılmaz sanmışım.
Sensizliği...

Meğer kaçınılmaz olan,
gözlerinle gelecek baharmış.
Kışın ortasında kalmışken.
Nihayetinde bana varan,
bahar,
bir çift ormanla gelen.

Memleket sıcağı,
yakmış yüzümü, sözümü.
Meğer baharın gelecekmiş,
memleket yeşiliyle.

Bir çift ormanda
soluklanacakmışım.
Habersiz...
Kendimden...