duvarda

yürürken
yeni dikilmiş kavakların yanından,
yerde kar varken hatta,
sırtım dönük
dünyaya.

ellerim cebimde
bir de
"J'etais trop jeun pour savoir aimer"

sularken ben
kavanozdaki çiçekleri
aklıma gelmezdi
evrenin
bu kadar
duygusuz olacağı.

nedensiz bir hüzün oldun,
vakitsiz mutluluk.
hep böyle kal,
kendin gibi.
odamın
en saçma noktasında
tam da karşımda

duvarımda...